Pieczarka.

Jej biały, później żółknący, jedwabisty kapelusz mogą dochodzić do 20 cm średnicy. U młodych grzybów jest on pótkulisty, następnie płasko się uwypukla. Barwa blaszek zmienia się od początkowo delikatnie szarawej poprzez różową do ciemnobrunatnej. Są one wolne. Piękny kontrast z nimi tworzy smukły, biały trzon opatrzony tuż pod kapeluszem skórzastym, dwuwarstwowym pierścieniem. Następna nieomylna cecha: biaty miąższ pachnie wyraźnie anyżkiem, a po nacięciu zabarwia się na żółtawo.
Występowanie: wydaje się, że ta pieczarka lubi słońce; rośnie na łąkach i pastwiskach, w parkach, ogrodach i na brzegach lasów. Czasami odkrywa się ją na polanach leśnych lub w jasnych zaroślach. Zbieracze znajdują ją od wczesnego lata aż do jesieni. U nas pospolita. Przede wszystkim młode stadia można łatwo pomylić z muchomorem jadowitym!, którego blaszki są jednak zawsze czysto białe! Oprócz tego pieczarka nie wyrasta z bulwy. W wypadkach wątpliwych sprawdza się tę cechę delikatnie macając palcem w ziemi dokoła podstawy grzyba. Jeżeli okaże się, że jest tam osłona, wówczas mamy do czynienia z najbardziej jadowitym grzybem.
Zastosowanie: Niektórzy smakosze cenią tę pieczarkę, ze względu na przyjemny smak anyżku. Chociaż podczas gotowania częściowo traci swój charakterystyczny smak, to jednak zawsze można ją odróżnić od innych pieczarek.
Uwagi ogólne: zbieracz grzybów powinien tylko wówczas zbierać pieczarki, gdy dobrze zna podstawowe cechy rozpoznawcze i nie ma żadnych wątpliwości. Arvensis – oznacza "rosnący na polu".