Boczniak.

Boczniak ostrygowaty
Kapelusz średnicy od 5 do 15 cm ma kształt półkolisty lub muszlowaty. Kapelusze rozpościerają się szeroko i można zauważyć wcięcie ponad nasadą trzonu tak, jak gdyby trzon chciał ciągnąć kapelusz do dołu. Skórka całkiem gładka, naga, błyszcząca, w odcieniu czarnofioletowym lub tupkowatoszaroniebieskim, często jednak z zabarwieniem szarobrunatnym lub szarym. Blaszki mniej lub bardziej gęsto ustawione, o bardzo różnych długościach, blisko trzonu połączone poprzecznymi żyłkami, zwężają się ku brzegowi i nieco zbiegają po trzonie. Są koloru kremowobiaławego, później kości słoniowej. Bardzo krótki, białawy trzon przeważnie ustawiony bocznie, często pokryty odstającymi strzępkami grzybni. U wielu boczniaków ostrygowatych często nie można się doszukać trzonu, w najlepszym razie jest tylko niewyraźna nasada. Miąższ biały, gruby, u młodych delikatny, później łykowaty i włóknisty, pachnie i smakuje przyjemnie.

Występowanie: boczniak ostrygowaty jest szeroko rozpowszechniony; rośnie przeważnie saprofitycznie lub jako pasożyt na drzewach liściastych, rzadziej iglastych, często w gęsto stłoczonych pęczkach ustawionych dachówkowato jeden nad drugim. Owocniki pojawiają się przeważnie w dwóch rzutach od września do grudnia i na wiosnę. U nas pospolity.
Możliwość popełnienia pomyłki: istnieje kilka odmian barwnych tego gatunku. Z tego powodu niektórzy autorzy wyróżnili odrębne 3 gatunki: np. P. pulmonarius ma jaśniejsze kapelusze i żółknący miąższ o słabym zapachu anyżku.
Zastosowanie: jadalny.
Uwagi ogólne: grzyby te są hodowane w dużych ilościach. Rosną na drewnie bukowym i topolowym, na słomie i innych substratach roślinnych. Również amatorzy mogą je hodować z dobrym rezultatem. Stanowią one ekwiwalent dla świeżych grzybów leśnych.